Heel mijn leven ben ik al gul, naar mensen die ik ontmoet, heb je het even niet en kan je daarom niet meedoen aan de gezelligheid, geen probleem, ik betaal wel. Kom erbij doe gezellig mee. Spullen die ik niet meer nodig had gaf ik altijd gewoon weg! Kinderen die niet mee op schoolreis mochten van de school omdat hun ouders niet betaald hadden, ik trok mijn beurs. Zonder iets terug te verwachten. Nou ja ik zei alleen, als de situatie ooit omgekeerd is en jij kan het missen en je treft iemand die het even niet hebt doe dan net als ik, geef!
Nu zit ik in de andere situatie, een paar maanden al en een paar keer al is er een vluchtige gedachte langs gekomen, die ik meteen weer wegwuifde, want je wilt immers niet zo over mensen denken dus stop je het weg. Maar gisteren stond die gedachte ineens te dringen en zorgde voor tranen in mijn ogen. Dus ik zeg het maar even, dan ben ik er ook van af. In al die tijd dat het financieel echt moeilijk gaat is er nog niemand (buiten mijn meiden om) geweest die ook maar één drankje voor me gekocht heeft. Want blijkbaar doe je dat alleen als je iets terug kunt krijgen. Zo zit de wereld dus in elkaar. Jammer genoeg weer een illusie armer en een ervaring rijker. Wie goed doet, goed ontmoet? Echt niet! Wet van drie? Whoehahaha de ballen.
Ta Da! Tranen drogen meisje, weer verder met de orde van de dag! Straks weer iets vrolijks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten