Nooit een moment verveling.

Haha, ik ben even vergeten hoe dat was, nooit een moment verveling. Want hij slaat soms toe de laatste tijd. Maar deze week was zo'n week dat de verveling ver te zoeken was, ik ben aan sommige dingen die ik van plan was niet eens toe gekomen. Zo hoorde ik maandag terwijl ik het blogje over papa's hoge hoed schreef, dat mijn middelste gaat trouwen, in augustus al. Ze is zwanger en hoewel ze altijd van plan waren om pas daarna te trouwen met hun eigen kinderen als bruidskinderen, vinden ze het nu toch prettiger omdat van te voren al geregeld te hebben. Dat kwam dus best wel onverwacht. Maar het is ook wel behoorlijk....

Minder Ta Da! was dat woensdag mijn schoonzoon, de vriend van mijn jongste naar het ziekenhuis gebracht werd per ambulance. Waarschijnlijk een grote niersteen, hopelijk horen we daar volgende week meer over. Gelukkig konden we Kleine Meid opvangen en haar papa en mama wat ondersteuning bieden.

Wat dan weer wel helemaal....

......was,

dat middelste en ik zaterdag op pad gingen om een bruidsjurk te kopen. Blijkbaar wisten ze van Jill's dat het zo'n heugelijke dag was, want ze deelden aan iedereen op straat bubbels zonder alcohol uit, wat natuurlijk prima paste in het straatje van de zwangere bruid to be! Wij proosten dus en brachten een toast uit op het vinden van de perfecte jurk.

De bruidswinkel was snel gevonden en het passen kon beginnen, na twee jurken was ze in principe al geslaagd, maar we besloten toch de rest van de jurken ook te passen. Er was er geen één bij die meer de goedkeuring kon vinden dan de tweede jurk en die is het ook geworden. Onderstaande taferelen zijn ons dan ook geheel bespaard gebleven. We zijn heel vriendelijk geholpen en alles ging naar wens. Ta Da!

We zijn nog gezellig iets gaan drinken en besloten toen terug naar het station te lopen ipv met de bus zoals we gekomen waren. Ik had alleen mijn navigatie op auto staan ipv op voetganger zonder het te weten, waar door we dus een behoorlijk grote wandeling gemaakt hebben.

Nee saai was het niet deze week.

Zeikblog

*Waarschuwing* Dit is een zeikblog! Je kunt nu nog weg! Verder lezen is geheel voor eigen risico! Dat u dat  maar even weet! Even geen Ta Da!

Heel mijn leven ben ik al gul, naar mensen die ik ontmoet, heb je het even niet en kan je daarom niet meedoen aan de gezelligheid, geen probleem, ik betaal wel. Kom erbij doe gezellig mee. Spullen die ik niet meer nodig had gaf ik altijd gewoon weg! Kinderen die niet mee op schoolreis mochten van de school omdat  hun ouders niet betaald hadden, ik trok mijn beurs. Zonder iets terug te verwachten. Nou ja ik zei alleen, als de situatie ooit omgekeerd is en jij kan het missen en je treft iemand die het even niet hebt doe dan net als ik, geef! 

Nu zit ik in de andere situatie, een paar maanden al en een paar keer al is er een vluchtige gedachte langs gekomen, die ik meteen weer wegwuifde, want je wilt immers niet zo over mensen denken dus stop je het weg. Maar gisteren stond die gedachte ineens te dringen en zorgde voor tranen in mijn ogen. Dus ik zeg het maar even, dan ben ik er ook van af. In al die tijd dat het financieel echt moeilijk gaat is er nog niemand (buiten mijn meiden om) geweest die ook maar één drankje voor me gekocht heeft. Want blijkbaar doe je dat alleen als je iets terug kunt krijgen. Zo zit de wereld dus in elkaar. Jammer genoeg weer een illusie armer en een ervaring rijker. Wie goed doet, goed ontmoet? Echt niet! Wet van drie? Whoehahaha de ballen.

 Ta Da! Tranen drogen meisje, weer verder met de orde van de dag! Straks weer iets vrolijks.