Nooit een moment verveling.

Haha, ik ben even vergeten hoe dat was, nooit een moment verveling. Want hij slaat soms toe de laatste tijd. Maar deze week was zo'n week dat de verveling ver te zoeken was, ik ben aan sommige dingen die ik van plan was niet eens toe gekomen. Zo hoorde ik maandag terwijl ik het blogje over papa's hoge hoed schreef, dat mijn middelste gaat trouwen, in augustus al. Ze is zwanger en hoewel ze altijd van plan waren om pas daarna te trouwen met hun eigen kinderen als bruidskinderen, vinden ze het nu toch prettiger omdat van te voren al geregeld te hebben. Dat kwam dus best wel onverwacht. Maar het is ook wel behoorlijk....

Minder Ta Da! was dat woensdag mijn schoonzoon, de vriend van mijn jongste naar het ziekenhuis gebracht werd per ambulance. Waarschijnlijk een grote niersteen, hopelijk horen we daar volgende week meer over. Gelukkig konden we Kleine Meid opvangen en haar papa en mama wat ondersteuning bieden.

Wat dan weer wel helemaal....

......was,

dat middelste en ik zaterdag op pad gingen om een bruidsjurk te kopen. Blijkbaar wisten ze van Jill's dat het zo'n heugelijke dag was, want ze deelden aan iedereen op straat bubbels zonder alcohol uit, wat natuurlijk prima paste in het straatje van de zwangere bruid to be! Wij proosten dus en brachten een toast uit op het vinden van de perfecte jurk.

De bruidswinkel was snel gevonden en het passen kon beginnen, na twee jurken was ze in principe al geslaagd, maar we besloten toch de rest van de jurken ook te passen. Er was er geen één bij die meer de goedkeuring kon vinden dan de tweede jurk en die is het ook geworden. Onderstaande taferelen zijn ons dan ook geheel bespaard gebleven. We zijn heel vriendelijk geholpen en alles ging naar wens. Ta Da!

We zijn nog gezellig iets gaan drinken en besloten toen terug naar het station te lopen ipv met de bus zoals we gekomen waren. Ik had alleen mijn navigatie op auto staan ipv op voetganger zonder het te weten, waar door we dus een behoorlijk grote wandeling gemaakt hebben.

Nee saai was het niet deze week.

Iedereen kan toveren!

Er was iets gebeurt bij Kleine Meid op school, waar we allemaal een beetje van waren geschrokken. Kleine Meid niet in het minst. In haar tweede week op school had ze toen ze naar de vis keek de kleurpotloodjes omgestoten en een klasgenootje ook van vier had haar dreigend toegesproken dat ze haar dood ging maken en als ze buiten kwam dan ging ze haar slaan tot het bloed kwam. Kleine Meid had een paar dagen niet buiten durven komen. Papa en mama waren ontzettend boos geworden en de hele familie was verontwaardigt dat dit soort dingen in groep 1 kunnen voorkomen. Dat kinderen schijnbaar thuis met dit soort dingen geconfronteerd kunnen worden en dan zelf de bully gaan spelen bij leeftijdsgenoten. Iedereen die kinderen heeft weet dat dit gekopieerd gedrag is. Later had ze Kleine.'  Meid ook nog eens voor baby uitgescholden, wat natuurlijk ook niet goed was gevallen. Maar Kleine Meid is een beetje faalangstig en de tranen zitten haar snel hoog, hopelijk geeft dat toch geen aanleiding tot verder pestgedrag. Mijn jongste die haar mama is maakt zich daar toch wel zorgen over dus ik nam de taak op me om uit te vissen of er nog meer gebeurt was. We waren in de speelhoek van het ziekenhuis en toen ik rechtstreeks informeerde zei ze ' Oma ik wil daar niet over praten.' Dus speelde we eerst wat en las ik wat voor. Misschien had ze wel gedacht dat papa en mama boos op haar waren, dat meisje was er immers niet bij toen ze zo boos waren. Via een omweg nog maar eens proberen. En ja ze vertelde precies wat oma ook al van mama had gehoord. En ook nog dat het meisje tegen alle kinderen had moeten zeggen dat ze niet meer stout zou doen. ' Als er nog iets gebeurt dan moet je het tegen oma vertellen, want oma gaat je helpen' zei ik om haar te laten merken dat ik niet boos op haar ben. Dat gaf vertrouwen. ' Oma ga je haar dan betoveren?' vroeg ze. Razend snel maalden mijn hersenen, wat moest ik hier nu op antwoorden. Vol vertrouwen keek ze me afwachtend aan. Ik kon haar toch niet teleurstellen en zei 'Ja maar natuurlijk doen we dat', en meteen rolde er een rijmpje over mijn lippen.

' Stoute meid

raak al je streken kwijt

wees lief voor alle kinderen

dan zal ik je niet hinderen.' 

Ik zag heel haar gezichtje open bloeien, al wilde ze nog wel even weten wat ' raak al je streken kwijt ' betekende. Tevreden met de uitleg verkneukelde ze zich stiekem al op het resultaat.

Iedereen kan toveren